In het Initiatieven Collectief feuilleton delen initiatiefnemers hun kennis en verhalen en geven middels een vraag het stokje door. Deze week Sas Boot, oprichtster van Acato in Rotterdam.

Opvoeden is heel vaak ‘niets doen’. Hoe vaak zeggen we niet ‘ze moeten het zelf maar ondervinden’?

Of: Jij denkt in één avond dat proefwerk te kunnen leren? Oké. Dan moet je het zelf maar weten. Als je morgen een onvoldoende haalt heb je een probleem. Eigen schuld.’

Het is een onderdeel van het opvoeden, leren door zelf te ervaren wat de gevolgen zijn.

Kinderen met autisme zijn net als andere kinderen, maar alles (alle eigenschappen van opgroeiende lagereschoolkinderen of pubers) is twee keer zo groot. Zó groot dat het pathologisch is. Ons niets doen moet daarom ook twee keer zo groot zijn. Twee keer zo actief, bewust niets doen.

Wat moeten we dan in gedachten houden?

We zijn allemaal geprogrammeerd door de wijze van opvoeden en de manier waarop we op school leerden, met vallen en opstaan, maar we haalden het wel. Even een avondje hard blokken en je haalt precies die 6,5 die je nodig had. Die manier van leren herkennen we niet in onze autistische kinderen en dat baart ons zorgen. De ontwikkeling gaat niet zoals het zou moeten zijn. Dat verdragen we niet. En dus gaan we bemoeien waar we dat niet zouden moeten doen. We raken gefrustreerd door wat we zien: een kind wat intelligent is maar niet binnen de tijd iets leert en daarom menen we dat we moeten helpen, bemoeien, repareren. Het is onze eigen frustratie, ons onvermogen om te laten en niet te bemoeien wat de grootste schade veroorzaakt. Het benadrukt voortdurend wat we juist niet willen benadrukken namelijk: je bent niet goed genoeg. We gaan duwen en trekken en naar therapie enz.

We moeten juist net als bij ieder ander kind kunnen laten. Geduld hebben en de groei en de natuurlijke nieuwsgierigheid zijn werk laten doen, met onze nooit aflatende steun en aanmoediging. Opvoeden waar het kan en laten waar dat beter is. En ja, dat alles gaat bij deze kinderen in een andere volgorde, vaak niet tegelijkertijd maar na elkaar, langzamer. Maar dáár moeten we dus niets aan doen. Bewust en heel actief, opvoedkundig, niets doen. Het is het moeilijkste wat er is.

Mijn vraag aan het ACIC is:

Kinderen gaan graag naar school. Als ze er geen plezier hebben komen ze ook niet tot leren.

Bijna de helft van de thuiszitters heeft (een vorm van) autisme. Op wat voor manier kun je ervoor zorgen dat een kind met autisme plezier op school heeft, dat hij het er zo leuk vindt dat hij elke dag naar school wil, dat hij blij is dat de vakantie voorbij is, want hij mag weer naar school? Vanuit jullie ervaring: Wat zouden de ingrediënten daarvoor kunnen of moeten zijn?

Sas Boot

---

Acato in Rotterdam

Bij Acato kun je terecht als je je plek in school, studie of op werk nog niet gevonden hebt. Voornamelijk jongeren met autisme komen bij Acato. Acato is een kleine school waar wiskunde en Engels wordt gegeven, maar ook les in koken, tekenen of ondernemerschap. Klassen zijn niet groter dan 4 jongeren, een-op-een begeleiding kan ook.

Initiatieven Collectief

In Nederland is een groeiend aantal initiatieven die zich inzet voor thuiszitters. Allemaal hebben ze één gemene deler: ze hebben passende routes ontwikkeld voor jongeren voor wie de ontwikkeling binnen onderwijs of zorg niet of onvoldoende plaatsvindt. In het Initiatieven Collectief bundelen we de krachten van deze initiatieven. Met als belangrijkste doel: voor iedere jongere een passende ontwikkelroute.

Het Initiatieven Collectief gelooft dat iedere jongere recht heeft op ontwikkeling en dat hier meerdere routes voor nodig zijn. Routes die er wél zijn, bottom-up in de praktijk ontwikkeld. Inmiddels hebben duizenden kinderen in de loop der jaren zo de weg teruggevonden naar een betekenisvol leven.

Beelden Welmoet de Graaf