Rolf is een aardige en slimme jongen van 17. Hij heeft een hele lange weg afgelegd vanuit instellingen voor jeugdhulp en scholen voor speciaal onderwijs.

Er is veel misgegaan in z’n leven. Fysiek geweld, weglopen, afhaken uit onderwijs en hulptrajecten, gesloten opnames, alle voorzieningen komen wel een keer langs.

Hij woont nu in een pleeggezin en gaat naar school. ‘Ik heb veel gebogen, maar ben nooit gebroken’, zegt hij filosofisch. ‘Dat komt’, zo zegt hij, ‘omdat ik een plan heb: ik wil een eigen bedrijf, wil geld verdienen en wil voor m’n moeder zorgen’. Voor hem een enorme stap.

In een jeugdhulpinstelling ontdekt een begeleider dat plan. Hij stelde geen diagnose, ging niks onderzoeken maar gaf Rolf de ruimte om aan dat plan te werken.

De basismethode is simpel: aandacht geven. Hij vond een school voor Rolf. Hij ging mee, stelde veel vragen, hielp de school met de antwoorden en schiep ook op die school ruimte voor de opleiding van Rolf. De school nam zijn plan serieus en zocht een bedrijf, waar Rolf naast z’n school kon werken en ervaring op kon doen.

De school regelde wat ze zelf niet kon bieden én gaf Rolf ruimte. Rolf is sterk en heeft moed. Hij wil iets van z’n leven maken en voelt, dat hij nu die ruimte krijgt om aan zijn eigen plan te werken. 

‘Er waren altijd veel begeleiders om me heen’, zegt Rolf, ‘maar ik had er eigenlijk maar ééntje nodig’. ‘Het is belangrijk om gewoon nooit los te laten en vooral veel koffie te drinken’, zegt zijn begeleider. ‘Het gaat om vertrouwen’ vult Rolf zelf aan. Van thuiszitten naar anders leren, hoe moeilijk kan het zijn?