We kennen allemaal het verschijnsel van stagnatie. Ook bij Gedragswerk komt het voor dat gemaakte afspraken ‘ergens’ blijven hangen. Mensen bellen niet terug, maken geen afspraak of zoiets duurt weken.

Het heeft niet veel zin iemand aan te wijzen als bewaker van alle afspraken of als ‘doorzetter’. Dat is geen leuke baan en volgens mij duw je van de verkeerde kant. Mensen manoeuvreren gewoon om die doorzetter heen. Het is verstandiger afspraken voor de korte termijn te maken.

Neem een aanmelding bij een school. Als ik in een zaaltje zeg dat het zes weken mag duren voordat er een beslissing is, gaan er geheid handen omhoog die roepen ‘tien weken’. Ja, je mag die termijn met vier weken verlengen, maar het is toch echt de bedoeling dat je het binnen zes weken doet. Verlengen is er alleen voor de allermoeilijkste gevallen, en dan nog. Het kan niet dat ouders na tien weken een briefje krijgen met de tekst: ‘uw aanmelding was eigenlijk geen aanmelding, maar we hebben er toch naar gekeken en we wijzen het af’. Dat is onfatsoenlijk.

Kinderen zijn helemaal niet zo ingewikkeld als iedereen altijd roept.

Kinderen zijn helemaal niet zo ingewikkeld als iedereen altijd roept. Heel veel aanmeldingen zijn binnen een week af te handelen. Als het kind er echt niet thuishoort, maak je dat goed beredeneerd duidelijk. Daar hoef je niet met tien man over te vergaderen. Maak zoiets nu eens tot standaard afspraak. Op een aanmelding beslis je in een week en anders gaat het kind gewoon bij jou naar school.

Als je met elkaar samenwerkt, moet je heldere verwachtingen hebben in die samenwerking. Die moet je ook nadrukkelijk uitspreken. Zorg dat het negeren van afspraken ergens pijn doet. Niet financieel, want geld is feitelijk nooit echt het probleem in ons land.

Over de auteur

Mark Weghorst werkt als adviseur en changemaker in jeugdgezondheid, onderwijs en sociaal domein. Vragen stellen en de dingen simpel maken is zijn specialiteit.