Bart Heeling

Wat WEL werkt? Verbinding.

Wat WEL werkt? Verbinding.

‘Je geeft les aan kinderen. De ouders krijg je er helaas gratis bij.’ De zin galmt nog na in mijn geheugen, terwijl het alweer een tijd geleden is dat ik het van een basisschooldirecteur hoorde. Maar het is een terugkerend thema, de weerstand die je hier en daar bespeurt wanneer het om de ouders gaat. Collega’s die er tegenop zien om met de ouders rond de tafel te gaan zitten en vervolgens de ouders die na een tienminuten-gesprek boos de school uitstappen. Op één van mijn vorige scholen hing een poster op het personeelstoilet met als titel ‘Herken de ouder’. Op de poster stonden zes typeringen van ouders en de wijze waarop je hen het beste kon benaderen. De poster was ontwikkeld in opdracht van OCW. Over hokjes gesproken.

Ouders kiezen de school voor hun kind(eren), waarmee zij indirect mij kiezen als leerkracht voor hun kind. Een hele eer en tevens een hele verantwoordelijkheid. Voldoe ik wel aan de eisen die zij hebben om bij te dragen aan de ontwikkeling van hun kind?

Als er één ding is dat ik heb geleerd in de vijftien jaar dat ik werkzaam was in het reguliere onderwijs, is dat de verhouding tussen de ouders en mij als leerkracht, direct van invloed is op het welzijn van de leerling. Wanneer ik een fijn gesprek had met de ouders, ging het de volgende dag met de leerling meteen een stukje beter. En net als leerlingen, zijn ouders natuurlijk helemaal niet te typeren. Zij zijn ook uniek.

Inmiddels werk ik vijf jaar in het cluster 4 onderwijs en geef ik les aan voormalige thuiszitters. Sommige kinderen hebben maanden tot een jaar thuisgezeten voordat ze de drempel van de school weer over kunnen stappen. Tijdens het intakegesprek is dat niet alleen spannend voor de leerling, maar zéker ook voor de ouders. De weerstand, de frustratie en het wantrouwen is bijna woordelijk van de gezichten te lezen. Met goedbedoelde adviezen komen, of eisen gaan stellen, dat werkt niet. 

Wat wél werkt? Simpel. Ervan uitgaan dat werkelijk iedereen gehoord en gezien wil worden. En daarbij jezelf even op plan 2 zetten.

Meestal gebruik ik deze zin: ‘Jullie hebben zeker al een heel traject achter de rug hè, voordat jullie hier bij mij kwamen…?’ en daarbij kijk ik de ouders begripvol aan en houd me vervolgens stil. De reacties die daarop volgen zijn indrukwekkend. Regelmatig een traan, een diepe zucht, de schouders die gaan hangen en de blik die ontspant. ‘Eindelijk iemand die ons ziet.’

Verbinding is de eerste stap naar herstel. 

En dát werkt WEL.