Dit is deel 3 van ‘Een metamorfose’. Deel 2 is hier te vinden.

Het nachtelijke treinavontuur van Jennifer brengt alle betrokkenen, ouders, hulpverlening en school in de hoogste staat van paraatheid, maar eigenlijk heeft niemand een oplossing. Degene waar het om draait, wil met niemand echt het gesprek aangaan. Ze ontloopt de ontmoeting met jeugdzorg of zit erbij zonder iets te zeggen. 

De dinsdag na het weglopen is Jennifer weer op school, ze ziet er bleek bijna doorzichtig uit. In het gesprek met de zorgco vertelt ze uitgebreid wat er allemaal is gebeurd en hoe het plan zich ontvouwd heeft. Met haar medevluchtelinge, vriendin Kyara, mag ze niet meer omgaan en met haar moeder heeft ze het hele weekend geen woord gewisseld, want ze is op haar kamer gebleven. Bij de zorgco’s voelt ze zich nog het meest op haar gemak. Aan de jonge zorgco heeft ze enige tijd eerder een brief geschreven waarin ze stelde verliefd op haar te zijn. Dit toont aan dat ze met haar ontluikende seksuele identiteit en gevoelens worstelt.

Omdat Jennifer vaak de klas uitloopt en soms de school, wordt besloten een nieuw rooster voor haar te maken met veel praktijkvakken. Hierdoor kan haar onrust, nu ze daadwerkelijk mag bewegen, beter in toom worden gehouden. Ze gaat in de keuken een horeca-opleiding volgen en een aantal dagdelen bij groenvoorziening aan de slag.

De zorgco’s krijgen zorgwekkende verhalen van en over Jennifer te horen. In haar omgang met jongens stelt ze geen grenzen en daarnaast zwerft ze regelmatig ’s avonds laat door Amsterdam. Daarbij komt het voor dat ouders van medeleerlingen haar laten slapen, omdat ze een zielig verhaal ophangt. Behalve bij klasgenote Wendy slaat ze haar kamp ook bij jongens van school op. In dergelijke gevallen wordt haar moeder lang niet altijd op de hoogte gesteld, ook omdat de ouders van de medeleerlingen niet op de hoogte zijn van haar aanwezigheid.

Jennifers moeder zit tegen een zenuwinzinking aan. De hulpverlening overweegt een verplicht kader aan te vragen en op school gaan stemmen op om Jennifer te verwijderen vanwege haar invloed op met name de jongens. Maar er raken ook meisjes aangestoken raken door haar seksuele experimenteerdrift. De zorgco’s blijven met haar in gesprek, omdat ze dat als enige uitweg zien uit deze poreuze cirkel, zoals een ouder het eens uitdrukte. De school is op dit moment de plek waar ze zich nog enigszins veilig voelt en waar niet steeds verteld wordt dat ze niet deugd.

Er komt een kentering in het destructieve promiscue gedrag, wanneer ze tijdens weer een nacht buitenshuis doorgebracht door 2 jongens van school seksueel misbruikt wordt, een soort herhaling van wat in de instelling gebeurde. Een tweede uithuisplaatsing wordt steeds waarschijnlijker. Het lijkt een soort van wake-up call voor haar te zijn. De gesprekken die de zorgco’s met haar voeren komen meer bij haar binnen. Tegen de jongens wordt aangifte gedaan, al is er weinig kans op een veroordeling. Jennifers moeder pakt na dit incident haar rol als moeder en troost haar dochter. Haar zwerfgedrag neemt hierna af.

Ondertussen is Jennifer nog steeds maar 14 jaar. Als de zorgco met haar vraagt hoe nu verder, gaat hij uit van de dingen die wel goed gaan, o.a. de praktijklessen horeca en groen. Moeder heeft gezegd dat ze Jennifer niet nog een keer naar een internaat gaat sturen, omdat ze ook over dat internaat in Drenthe nare verhalen heeft gehoord, van een vader van een jongere die daar zit. Jennifer doet het goed bij horeca en in de kantine. Het lukt haar beter zich op het werk te concentreren en ter plekke te blijven. Tenslotte heeft ze natuurlijk haar intelligentie, die hoger is dan de rest van de schoolbevolking. 

De zorgco besluit om met Jennifer te gaan lunchen bij de kookschool. Ze hebben gereserveerd dus zijn ze van een tafeltje verzekerd en tijdens de lunch krijgen ze een vierdeklasser als vaste ober. De zorgco maakt bij de begeleidende leerkracht bekend dat Jennifer geïnteresseerd is in de school. Waarop zij direct aanbiedt door een paar leerlingen na afloop van de lunch een rondleiding te laten verzorgen. De twee leerlingen die de school laten zien praten enthousiast en honderduit. Jennifer kijkt verbaasd hoe aardig ze wordt aangesproken. Na afloop van de rondleiding is ze direct in voor een overstap. De zorgco denkt dat ze met deze populatie beter kan levelen. Enkele weken later zit Jennifer met moeder en de zorgco aan tafel bij de teamleider van de school voor een kennismakingsgesprek. Dit gesprek verloopt positief, mede omdat Jennifer laat zien dat ze geïnteresseerd is en kan verwoorden waarom ze naar deze school wil. Helaas moet ze nog tot vlak voor de zomervakantie wachten tot ze hoort of ze daadwerkelijk is toegelaten. Dit komt omdat ze een zij-instromer is en daarom afhankelijk van de uitstroom van een zittende leerling.

Als we naar buiten lopen staat daar de vader van Jennifer. Het blijkt dat ouders door alle zorgen rondom haar de strijdbijl begraven hebben. Jennifer weet niet goed hoe te reageren, maar haar moeder nodigt ons allen uit om wat in de lunchroom van de school te gebruiken. 

“Je vader heeft namelijk een cadeau voor je,” zegt moeder met een ontspannen glimlach op haar gezicht. Zo zitten ze even later met z’n vieren aan tafel en blijkt vader een envelop met zakgeld bij zich te hebben voor een vierdaagse trip naar Mallorca samen met de jongere zus van moeder. Jennifer geeft een gil en valt haar vader om zijn nek, die zich duidelijk geen houding weet te geven bij zoveel genegenheid. Waarschijnlijk omdat dit al lange tijd niet gebeurd is. Het is goed om de familie zo bij elkaar te zien, ouders hebben de boodschap begrepen en in het belang van Jennifer blijken ze in staat om over persoonlijke geschillen heen te stappen.

Dan komt 3 dagen voor de zomervakantie het verlossende telefoontje. Er is een plek vrijgekomen in de derde klas VMBO-Basis en die plek is voor Jennifer. Dat is stap 1. Inmiddels loopt het tegen de kerst en draait ze gewoon mee. De eerste evaluatie is positief, afgezien van een enkele baaldag, haar cijfers zijn dat ook. Ze kom nog wel eens langs op haar oude school, waar de opgelopen trauma’s haar minder raakt dan de onvoorwaardelijke aandacht en steun van het team dat haar geholpen heeft. Het lijkt deze Sisyphus gelukt om de steen wel de berg op te rollen.