Dit is deel 2 van ‘Een metamorfose’. Deel 1 is hier te vinden.

De teleurstelling van het niet slagen op het vmbo zorgt bij Jennifer voor een emotionele terugval en als gevolg daarvan verder grensoverschrijdend gedrag. Dit leidt tot een dermate conflictueuze situatie bij moeder dat besloten wordt, na enkele weken bij oma, tot verblijf bij vader. Vader heeft echter een nieuwe vriendin waarmee Jennifer totaal niet door 1 deur kan. Dus loopt de spanning bij vader ook al snel op tot het kookpunt. Dit uit zich bij Jennifer door niet van haar kamer te willen komen en bij nacht en ontij thuiskomen zonder daarvoor een verklaring te geven.

Het vso houdt de deur open voor Jennifer. Zij heeft echter tijd nodig om de mislukte overstap te verwerken. Na enkele weken lukt het haar toch weer naar school te komen, al is er ook sprake van veel verzuim.

De thuissituatie escaleert zover dat in overleg met beide ouders besloten wordt Veilig Thuis in te schakelen. Jennifer is in eerste instantie niet bereid tot een gesprek met de medewerker van de Raad van Kinderbescherming. Zo staat de zorgcoördinator op verzoek van Jennifer op een vrijdagmiddag op de gang van het huis van haar vader terwijl vader, zijn vriendin en 2 medewerkers van de Raad in de woonkamer zitten en Jennifer boven in haar eigen kamer, waar ze weigert uit te komen. Om nog iets van communicatie op gang te brengen fungeert de zorgco als een soort van koerier tussen beide partijen. 

De interventie van de Raad lijkt de problemen nog verder te verergeren met als gevolg dat Jennifer, omdat beide ouders aangeven niet langer haar veiligheid te kunnen garanderen, wordt geplaatst in een 24-uurssetting. De school probeert nog om te kijken of zij niet naar school kan blijven gaan, maar men vindt de afstand school-tehuis te ver uit elkaar liggen, dus verdwijnt Jennifer fysiek uit beeld. Wel blijft ze via app-berichten contact houden met de zorgcoördinatoren. Uit die berichten maken ze op dat de zucht naar thrills, die Jennifer al eerder liet zien, daar volop kan worden uitgeleefd. Zo leert ze in enkele weken tijd, roken, drinken en bepaalde seksuele handelingen te verrichten, ze is op dat moment nog geen 14 jaar. Natuurlijk kan dit niet goed gaan en na 3 maanden, nadat Jennifer door 2 jongens is aangerand, besluit moeder haar weer in huis te nemen. 

Als Jennifer thuis is, gaan ook de deuren van school weer voor haar open. Op school blijkt haar onrust alleen maar toegenomen en lukt het haar niet om in de klas te blijven. Dit maakt dat ze nog vaker dan eerst bij de zorgco’s op de kamer zit. Daar is zij open over wat ze buiten school uitspookt en dat ze seks als ruilmiddel hanteert. Ze laat ook zien dat ze zichzelf krast, maar over haar daadwerkelijke gevoelens praten lukt veel minder. Het vertrouwen dat Jennifer in de zorgco’s stelt is fijn, maar omdat ze externe hulp blijft afwijzen neemt bij hen de draaglast toe. Voor beiden is het fijn dat ze onderling kunnen overleggen. 

Dan gaat op een vrijdagavond om half 12 bij 1 van de zorgco’s de telefoon:

“Hallo meester, ik ben van huis weggelopen,” klinkt het opgewonden aan de andere kant van de lijn.

“Waar ben je?” vraagt de zorgco direct. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om op vrijdagavond tegen middernacht gebeld te worden door een leerling.

“Dat zeg ik niet, want dan belt u de politie.” Daar heeft ze gelijk in, want dat is de eerste gedachte die bij de zorgco opkomt.

Dan hoort hij een signaal van een trein die een station binnenloopt en er wordt iets omgeroepen, helaas is dat niet goed verstaanbaar.

“Je zit dus in een trein?” zegt de zorgco, tevreden met zichzelf dat hij dit ontdekt heeft.

“Ja, en we gaan naar het buitenland. Daar is iemand die ons gaat opvangen.” 

“Ben je met nog iemand?” vraagt de zorgco met enige opluchting in zijn stem.

“Ja, met mijn vriendin. Zij gaat ook mee, maar ze zit nu te huilen, want ze mist haar moeder.” Jennifer klinkt eigenlijk wel opgeruimd, ze lijkt het te ervaren als een groot avontuur. 

De zorgco drukt Jennifer op het hart haar telefoon aan te laten en hem over een half uur weer te bellen. Hij heeft ondertussen van Jennifer gehoord dat ze hals over kop heeft moeten vertrekken en dat ze vergeten is om haar paspoort, pinpas en geld mee te nemen. Zodra hij heeft opgehangen belt hij haar moeder die huilend de telefoon opneemt. Moeder is in paniek en het nieuws dat Jennifer gezond en wel met een vriendinnetje in een trein zit en niet levenloos langs de kant van de weg ligt, stelt haar enigszins gerust. Moeder heeft de politie al ingeschakeld en die zijn met enige agenten bij haar thuis. Moeder geeft de telefoon direct door, maar de zorgco kan hen niet vertellen wat de bestemming is van de trein is.

Precies een half uur later gaat de telefoon van de zorgco weer, het is inmiddels na middernacht.

“Meester, we zijn gepakt,” klinkt het opgewonden aan de andere kant van de lijn. Een opwinding waar ook enige opluchting in doorklinkt.

“Hoe dat zo?” vraagt de zorgco, terwijl zijn hart een sprongetje maakt. 

“De conducteur kwam langs en die vroeg wat wij deden zonder ouders zo laat in de nacht in de trein. Kyara zat net te huilen omdat ze haar moeder zo miste. Toen heeft hij de politie gebeld en die stonden ons op het wachten op het station.”

“Waar zit je nu dan?”

“We zitten op het politiebureau van Breda en misschien moeten we hier vannacht in de gevangenis blijven.” Nu klonk Jennifer toch iets meer timide. De zorgco zegt hen ook naar hun moeders te bellen, dat blijkt de politie al gedaan te hebben. Als niemand hen wil ophalen, moeten ze de rest van de nacht in de cel blijven, want de politie is geen taxidienst heeft 1 van de agenten hen gezegd. 

Een half uur later, even voor 1 uur belt Jennifer weer, nu met facetime. Beide meiden zitten naast elkaar achter een tafel in een verhoorkamer. Ze zitten ieder achter een papieren beker waar damp vanaf slaat.

“Meester de politie is echt boos op ons en mijn moeder ook, die wil ons niet ophalen, maar gelukkig die van Kyara wel. Nu moeten we in deze kamer wachten tot ze komt,” zegt Jennifer gelaten. Haar hele slecht voorbereide plan is in duigen gevallen. Kyara zit er bij als een geslagen hond. De zorgco heeft gehoord dat ze pas 12 jaar is. Jennifer zal de schuld krijgen dat ze haar heeft meegetroond en het komt door de angst van Kyara dat ze direct doorsloeg bij de vraag van de conducteur.

De volgende ochtend ziet de zorgco op zijn telefoon dat Jennifer hem om half 4 nog ge-appt heeft dat ze weer thuis is: “Ik ben thuis, me moeder is booos!!”